Susan Lucida is een pseudoniem van twee verschillende namen. Het is de laatste naam van een beroemde kunstcriticus/filosoof, Susan Lucida. De tweede naam komt van het boek Camera Lucida, geschreven door Roland Barthes en een van de meest invloedrijke boeken op het gebied van fotografische kunsttheorie. De stukken geschreven door deze personen hebben een belangrijke invloed gehad op mijn kijk naar fotografisch beeld en hoe ik dat onderzoek.
Over het werk
Ik maak op fotografie gebaseerde mixed media beelden waarbij ik de aanschouwer probeer te laten stil staan bij mijn beeld en fotografie an sich. Want in de hedendaagse wereld worden we gebombardeerd met beeld en daardoor kijken we nog nauwelijks naar wat we zien. Beelden hebben niet meer de communicatiewaarde die wij hun toe bedelen. Het zijn er immers te veel.
Met mijn werk probeer ik verder van een 'gewone' foto te komen staan door mixed media toe te passen, zoals bladgoud, papier of textiel, zodat men beter moet kijken dat het niet 'gewoon' een foto is. Mijn werk kan niet zo gemakkelijk geconsumeerd worden als andere hedendaagse foto’s in bijvoorbeeld een tijdschrift of op social media. In het moment dat mensen mijn werk aanschouwen, hoop ik, dat zij zich openstellen tot de schoonheid die er nog is en daardoor realiseren wat er verloren gaat door de vluchtige tendens in de huidige maatschappij.
​
For Sontag (2015) (fotografie en textiel) (100cm x 80cm)
Tijdens mijn studie kunstgeschiedenis werd ik geraakt door een boek van Susan Sontag, niet het bekende “On Photography”, maar haar latere werk “Regarding the Pain of Others”. Hierin onderzoekt zij of haar eerdere stelling dat documentaire/journalistieke fotografie nodig is om mensen bewust te maken welk onrecht er in de wereld heerst en tot actie over te gaan, nog klopt. Hoewel ze in haar
latere werk nog wel hoopt dat de foto’s in staat zijn tot het communiceren van misverstanden, gelooft zij inmiddels niet meer dat mensen die niet hetzelfde hebben doorgemaakt zich kunnen verplaatsen in de personen die geportretteerd zijn in deze ellende en dat is dan ook de reden tot het achterwege blijven van actie.
Deze nuancering of verandering van gedachte, maakte veel impact op mij. En wanneer ik elk jaar weer de “mooiste” world press foto’s voorbij zie komen dan stuit het me tegen de borst hoezeer de ellende van een ander geësthetiseerd is. Waarom doen die fotografen dat? Hopen ze daarmee hun boodschap beter over te brengen? In deze serie heb ik enkele beroemde foto’s uit het nieuws opnieuw gefotografeerd en van hun omgeving geïsoleerd. Het zijn prachtige portretten waarbij de ellende enkel nog uit de gezichtsuitdrukking gehaald zou kunnen worden. Hiermee probeer ik aan te tonen hoe geënsceneerd een nieuwsfoto kan zijn. In eerste instantie ziet de aanschouwer het portret, in tweede instantie, wanneer je dichter bij het beeld komt ziet men nog de toevoeging van ander materiaal aan de foto. Dit verrassende element zou de aanschouwer ook aan moeten zetten tot het ondervragen van beeld en wat het is dat we eigenlijk zien.
​
Empty Space (2016) (fotografie en filigraan) (60x60 cm)
Fotografie als medium is niet makkelijk opgenomen binnen de kunst (geschiedenis). Immers een beeld dat in zo’n korte tijd tot stand wordt gebracht, reproduceerbaar is en eigenlijk alleen een representatie is van de werkelijkheid mag tot geen kunst genoemd worden? Wat gebeurt er met een foto als ik deze restricties van representatie, reproductie en snelle totstandkoming ophef door abstrahering en de tijdrovende methode van filigraan toe te passen? Wordt het dan kunst, komt er dan een beeldanalyse tot stand? Kijk je dan naar de formele kenmerken als kleur, restruimte en compositie? Ik hoop wel deze aanzet te geven.
​
Icons (2016) (fotografie en bladgoud) (40x40 cm)
Het gephotoshopte beeld is niet meer weg te denken uit onze maatschappij. Hoe iemand er echt uit ziet was al een lastige zo niet onmogelijk taak om met de camera vast te leggen, maar nu lijken we nog verder van de realiteit van een echt menselijk gezicht te komen staan. De portretten onder het bladgoud zijn zorgvuldig gestileerd en gephotoshopt. De aanschouwer kan zich verwonderen of irriteren aan de bedekte beelden, maar ik probeer het onmogelijk te maken om er niets van te vinden en daarmee voegt het bladgoud een waarde toe die met alleen een foto niet mogelijk was geweest.
​
www.facebook.com/Susan-Lucida-478881692454333/?ref=bookmarks
​
​
